Friday, September 25, 2009

Sociale netwerken, een negatieve kanttekening

Eerder schreef ik enthousiaste postings over sociale netwerken en met name mijn eigen positieve beoordeling van LinkedIn. (Zie postings van 7 mei en 7 juli 2007).

Maar onlangs las ik de Franse krant Le Figaro van 13 juli 2009 een artikel getiteld: “Mon salon a été saccagé à cause de Facebook”. Hetgeen ongeveer wil zeggen, dat iemand zijn huis geplunderd en verwoest zag worden, hetgeen werd veroorzaakt door Facebook, een van de grootste sociale netwerken van het internet. De Figaro legt het uit: Jongeren gebruiken sociale netwerken vaak heel naïef en realiseren zich niet, hoeveel privégegevens zij gemakkelijk vrij geven. Zij lanceren bijvoorbeeld uitnodigingen voor feestjes via Facebook en worden dan geconfronteerd met raddraaiers, die in georganiseerd verband naar het feestje toekomen om voor hun plezier het huis bijna te verwoesten. “Cela s’appelle une opération ‘Pélican’ et peut ravager un appartement en quelques minutes”. Vertaald : Dit heet een operatie Pelikaan en kan een appartement binnen enkele minuten verwoesten. Dat zal je toch maar gebeuren!

Jongeren realiseren zich niet, dat zij zich via hun profiel op Facebook niet alleen tot hun vrienden richten. Bij sociale netwerken heb je als ‘vrienden’ veel meer personen geaccepteerd dan degenen, die je in intieme kring als ‘vriend’ beschouwt. Zelf ben ik bij LinkedIn ietwat kritischer geworden met het accepteren van uitnodigingen nadat ik de 80 connecties was gepasseerd. Hoewel ik inmiddels de 200 connecties gepasseerd ben, blijf ik een aantal criteria hanteren. Want kwantiteit van aantal connecties blijft een gevaarlijk kengetal. Aan de ene kant vergroot het de kans, dat je zinvolle informatie uitwisselt met aangesloten professionals, maar aan de andere kant kunnen er personen in je sociale netwerk zitten, die je onvoldoende kent (wederzijds) en waar je geen enkele vertrouwensrelatie mee hebt. Die voor- en nadelen moet je afwegen.

Wat is de les? Op zeker moment heb je een groot sociaal netwerk via internet. Daarin zitten dus personen, met wie je allerlei gradaties van vertrouwensrelatie hebt. Dat varieert van een diepgaande vertrouwensrelatie tot een vertrouwensrelatie van nul of nog slechter…. Daaraan moet je consequenties verbinden voor de mate waarin je het netwerk toegang geeft tot jouw persoonlijke gegevens.

In het aangehaalde artikel in de Figaro wordt benadrukt, dat m.n. jongeren zich niet realiseren, dat een stukje schrijven in de intimiteit van je studeerkamer niet inhoudt, dat deze informatie in intieme kring wordt gedeeld. Want Internet wil zeggen, dat potentiëel de hele wereld jouw stukje onder ogen krijgt. In het verhaal van de raddraaiers, die appartementen verwoesten is de kritische informatie het adresgegeven. Een jongere vertelt, dat hij nu via Facebook zijn feestje meldt zonder zijn adres te noemen. Je echte vrienden kennen dat adres namelijk, maar andere ‘vrienden’, die erover lezen, weten dus niet waar ze moeten zijn voor hun overval.

Echter, na het maken van deze kritische kanttekening, blijk ik per slot van rekening zeer tevreden over de mogelijkheden, die LinkedIn mij geboden heeft. Heel veel waardevolle relaties uit vroegere professionele samenwerkingsverbanden blijf je behouden. Het is interessant om de wederwaardigheden van deze oude vrienden en collega’s te volgen en soms kunnen er verrassende contacten uit voortkomen.

Friday, September 11, 2009

Tayloriaans programmeren vindt zijn Waterloo

In het Duitse magazine Der Spiegel van 6 juli j.l. stond een interessant artikel over Windows 7. Ik ben geen technisch programmeur en verdiep me niet in de voor- en nadelen van nieuwe besturingssystemen. Ik kreeg in 2007 Windows Vista, omdat ik een nieuwe notebook kocht. En merkte als gebruiker weinig verschil met de voorganger XP. Volgens kenners zitten er toch belangrijke verbeteringen onder de motorkap. Wat ik wel merkte aan Vista is, dat soms opnieuw opstarten vereist was en dat het vaak erg langzaam liep. Maar verder verdiepte ik mij daar niet in. Het valt mij echter wel op, dat de laatste maanden steeds meer geschreven wordt over Windows 7, blijkbaar de opvolger van Vista.

Het interessante aan het artikel in Der Spiegel vond ik de beschrijving van de revolutie, die binnen Microsoft heeft plaatsgevonden tijdens het ontwerpen en bouwen van Windows 7. Want daar is in stilte een krachtige transformatie doorgevoerd, waarin ik tot mijn genoegen belangrijke principes van de kwaliteitsbeweging herken.

De ontwikkeling van Vista werd destijds gekenmerkt door grote afstemmingsproblemen. Er werkten 2000 programmeurs aan het nieuwe besturingssysteem.
Achteraf luidt de conclusie, dat het te complex was. Met onvermijdelijk veel fouten en dat is desastreus voor een produkt. Windows Vista geldt als de meest complexe software aller tijden; 2000 ontwikkelaars schreven 50 millioen programmaregels.
Ik kreeg het beeld van de karikatuur van het tayloriaanse produktieproces: veel mensen, kleine deeltaken, coordinatie door opzichters. Doel van zo’n proces is efficiëntie, maar in de praktijk levert het uiteindelijk coördinatieproblemen en kwaliteitsproblemen.

Der Spiegel schrijft nu: “Microsoft hat gelernt den Fehler zu fürchten”. Onder andere zitten sedert 3 jaar twee programmeurs samen achter het beeldscherm. Eén schrijft programmaregels en de ander kijkt mee om fouten direct te signaleren.
Van Microsoft worden veel negatieve zaken gezegd: machtsbelust, technisch gedreven zonder gevoel voor de noodzakelijke gebruikersfunctionaliteit, etc
Maar één eigenschap zal niemand Microsoft ontzeggen. En dat is vechtlust. Na de slechte ervaringen met Vista is Ray Ozzie binnengehaald en is er fundamenteeel gezocht naar verandering. Het siert een bedrijf, dat het zoiets kan opbrengen en consequent kan doorvoeren. Alles moest anders worden na Vista en dat hebben ze gedaan. Het ontwerpproces werd volledig klantgericht en het bouwen begon pas, nadat eindgebruikers en diverse gedragswetenschappers de functionele eisen hadden afgerond. Bij de bouw golden de principes van ‘extreme programming’ en werd een einde gemaakt aan de bureaucratische procedures in het programmeringstraject. Waar de introductie van Vista telkenmale moest worden uitgesteld, is de introductie van Windows 7 al twee maal vervroegd en staat nu op oktober 2009.
En elke dag om 16u wordt de ‘daily build’, het dagprodukt, afgesloten en aangeboden voor testen, waarbij 5000 testmachines zijn ingezet, die alle mogelijke situaties simuleren, die bij klanten worden aangetroffen.

Wederom wordt een kwaliteitsprincipe ingevoerd, door schade en schande wijs geworden. Je moet investeren in preventie. De fouten achteraf door controles opsporen en herstellen leidt tot non-kwaliteit. Het zijn de principes waarop tientallen jaren geleden werd gehamerd door Deming, Juran en andere kwaliteitsguru’s.